အဲ့ဒီတုန္းကေပါ့.....
၁၀.၃.၂၀၁၁ ကိုယ္ ၅ ႏွစ္တာ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္အေနာက္ပိုင္းျမိဳ႕ေတာ္တစ္ခုကေန စြန္႔ခြါလာခဲ့တယ္။ ကိုယ္ေနတဲ့အိမ္ရွင္ဆရာေတြကိုယ္တိုင္ ရထားေပၚကို လိုက္ပို႔ေပးခဲ့တယ္။ ကိုယ္... စိတ္နာနာနဲ့ ဒီေျမကို စြန္႔ခြါေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ပီးေတာ့ အရာရာဟာ ကိုယ့္အတြက္ မလြမ္းေလာက္ပါဘူးလို႔ ထင္ထားခဲ့ေပမဲ့.... တကယ္တမ္း ခြဲခြါရတဲ့ အခါ... သိပ္ပီးေဖာ္ေရြတဲ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ သိပ္ကို ေလးစားခ်စ္ခင္ရတဲ့ ဂ်ပန္ဆရာေတြ ဂ်ပန္မိဘေတြနဲ႔ ၅ႏွစ္ဆိုတဲ့ ခရီးမွာ အတူေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးခဲ့တာေတြ ..သိပ္လွပပီး သိပ္သန္႔ရွင္းတဲ့ ဒီေျမေပၚမွာ ေနရာမ်ားစြာ ေျခရာခ်င္းထပ္ခဲ့ဖူးတာေတြ ဇီးပန္းပြင့္ခ်ိန္ ခ်ယ္ရီပြင့္ခ်ိန္ မိုမိဂ်ိအခ်ိန္ စသည့္ ရာသီးပန္းေတြနဲ႔ အခ်ိန္မ်ားစြာမွာ ျဖတ္သန္းေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတာေတြဟာ ေမ့စရာထက္ လြမ္းစရာ က ပိုမ်ားေနမလားပဲ။ ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္း ဆံုးျဖတ္အပီးမွာ တကယ္ခြဲရတဲ့အခါေတာ့ မ်က္ရည္ေလးတလည္လည္နဲ႔..ေနာင္ဘယ္ေသာခါမွ ထပ္မံေျခခ်ခြင့္ လည္ပတ္ခြင့္ ရမွႏ္းမသိေတာ့တဲ့အခါ မ်က္ရည္ေလး တေဝေဝေပါ့...။ ေဘးနားမွာ ကူညီေဖးမတဲ့ ခ်စ္သူသာ ပါမလာခဲ့ရင္ ကိုယ္ေလ.... အားရပါးရ ေအာ္ငိုမိမလားပဲ။ ခ်စ္သူက ေဖးမပီး မ်က္ရည္က်ေနတဲ့ ကိုယ့္ကို... တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပန္လာလည္လို႔ ရတာပဲေလလို႔ ႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ့တယ္... ဒီလိုနဲ႔ ရထားၾကီး ေခၚေဆာင္ရာ ကို လိုက္ပါပီး ည၁၁ နာရီမွာ ညကားစီးလို႔ ဂ်ပန္ အေရွ႕ဖက္ျခမ္းကို ေျခဆန္႔ခဲ့ပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ကိုယ္ ဂ်ပန္က မခြါခင္ အေရွ႕ဖက္ျခမ္းက မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ေနရာေတြ သြားၾကမယ္ရယ္လို႔ေပါ့ေလ...။
၁၁-၃.၂၀၁၁ မနက္ ၉နာရီခြဲ။
ခ်စ္သူ ေနထိုင္ရာ နယ္ေျမကို ေရာက္ပီဆိုေတာ့ ကားဂိတ္မွာ ခ်စ္သူရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကားနဲ့လာၾကိဳၾကတယ္။ ပီးတာနဲ့ သူ႔အိမ္ကို ၁၀နာရီေလာက္မွာ ေရာက္ပီး အထုပ္ေတြခ်ပီး ေစ်းဝယ္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ခ်စ္သူနဲ့သြားခဲ့တဲ့ ဆူပါၾကီးေတြက ၾကီးလြန္း က်ယ္လြန္းလွတယ္။ နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိခဲ့ဘူးေပါ့ေလ။ ကိုယ့္ရဲ့ က်န္ရိွေနေသးတဲ့ အစားအေသာက္အခ်ိဳ႔က ကိုယ္အရင္ေနခဲ့တဲ့ ျမိဳ႔ကေန ခ်စ္သူရိွတဲ့ ျမိဳ႔ကို မနက္ဖန္မွ ေရာက္လာမွာ။ ဒါေတာင္ ခ်စ္သူက အဲ့ဒီအစားအေသာက္ေတြ လႊင့္ပစ္ခဲ့ဖို႔ ေျပာေပမဲ့ ကိုယ္က ေနာက္ထပ္ ၁လ ေတာင္ ေနရဦးမွာဆိုေတာ့ မလႊင့္ပစ္ႏိုင္ခဲ့ပဲ သယ္ခဲ့တယ္။ ခ်ဥ္ေပါင္ေတြ အပါအ၀င္ အေျခာက္အျခမ္း အစံုေပါ့။ ဒီေတာ့ ဆူပါ ေတြမွာ ကိုယ္၀ယ္ျဖစ္တာ ဆန္ေလး ၂ ကီလိုေပါ့။ မေလာက္မွ ထပ္ဝယ္မယ္ဆိုတဲ့ အၾကံနဲ့ေပါ့ေလ.. ခ်စ္သူက ဘံုဘိုင္ေရ မေသာက္ႏိုင္ေတာ့ ေရဘူးၾကီးေတြေတာ့ ၆ဗူးေလာက္ ဝယ္ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ တျခား တိုလီမိုလီေလးေတြလဲ ဝယ္ျဖစ္တာေပါ့ေလ...။ဒီလိုနဲ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အဆင့္သင့္စားလို႔ရတဲ့ ဝယ္လာတာေလးနဲ့ ေန႔လည္စာ စားၾကတယ္။ စားပီးေတာ့ ေန႔လည္ ၁နာရီေလာက္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ့ တညလံုး ကားစီးရတာ ပင္ပန္းလာေတာ့ အိပ္ၾကတယ္...။ အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ၁နာရီခြဲေလာက္မွာ အိမ္က ယိမ္းယိုင္သြားတယ္...။ဒါနဲ့ ကမန္းကတန္း ဘာျဖစ္သလဲဆိုပီး ထၾကည့္တဲ့အခါ... ငလ်ွင္ျဖစ္မယ္ဆိုပီး သူ႔ကို အတင္းေအာ္ေခၚ ႏိွဳးလိုက္ေတာ့ သူပါ ထလာတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ လွဳပ္တဲ့ ငလ်ွင္က အစပ်ိဳးခဲ့တာ မွန္း ကိုယ္အပါအ၀င္ ဂ်ပန္တႏိုင္ငံလံုး ဘယ္သူမွ မသိခဲ့ၾကဘူး။ ဒီလိုနဲ့ သူေရာ ကိုယ္ေရာ ျပန္ႏွပ္။
ေန႔လည္ ၂နာရီ ၁၅ မိနစ္။
ကမၻာမွာ တတိယ အၾကီးဆံုး ငလ်ွင္ျဖစ္တဲ့ မဂဂၢနီက်ဴ ၈.၉ တခ်ိဳ႔ကလဲ ၉ ျပင္းအားငလ်ွင္ စတင္လွုပ္ခတ္ပါေတာ့တယ္။ ငလ်ွႈ္အစမွာပဲ ကိုယ္က အရင္ အိမ္ျပင္ထြက္တဲ့အခ်ိန္ ဖိနပ္ပါမလာခဲ့ဘူး... ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွုပ္လာတဲ့အခါ စိတ္ပူတဲ့ ကိုယ္က ခ်စ္သူေရ.. အျမန္ ..အျမန္...ဆိုေတာ့ သူကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ႏီုင္ပါဘူးဆိုတဲ့ စတိုင္နဲ႔... ထြက္လာတယ္။ ကိုယ္ေခၚလို႔သာ လာရတဲ့ပံုနဲ႔ေပါ့ေလ..။ သူလဲ အျပင္ကိုေရာက္ အေျခအေနၾကည့္ေနရင္းနဲ့ပဲ ေတာင္ေစာင္းမွာ ေမးတင္ထားတဲ့ သူ႔အိမ္ေရွ႕ မွာ သက္ရိွဆိုလို႔ ကိုယ္တို႔၂ေယာက္ကလြဲလို႔ မရိွတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ .... ၂ေယာက္သား တေယာက္ကို တေယာက္တင္းတင္းဖက္လို႔ ဘုရားစာကိုရြတ္ရပါေတာ့တဲ့။ ကိုယ္ရပ္ေနတဲ့ ေျမၾကီးေပၚမွာ ေသခ်ာရပ္လို႔မရေအာင္ လွဳပ္ခတ္သြားခဲ့တဲ့ ငလ်ွင္ေၾကာင့္ ဘုရားစာေတြသာ ပီးခဲ့ေပမဲ့ မပီးဆံုးႏိုင္ေသးတဲ့ ၾကန္႔ၾကာမွူ... တေလာကလံုးကို ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့လဲ လွဳပ္ခတ္ေနလိုက္ၾကတာ.... ေကာင္းကင္ၾကီးက ပဲ ေရြ႕ေနသလား ေျမၾကီးကပဲ ေရြ႕ေနသလား... ဘာဆိုဘာမွ မသိႏိုင္ဘူး။ ၾကံဳဖူးသမ်ွထဲမွာ အခ်ိန္အၾကာဆံုးနဲ႔ အၾကီးမားဆံုး ငလ်ွင္ေပါ့..။ ကိုယ္တိုင္လဲ ေသေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကို သြင္းလိုက္ပီ...။ ငလ်ွင္ ပီးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္သိလိုက္တာက ကိုယ္တို႔ ၂ေယာက္ အသက္မေသေသဘူးဆိုတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ေတြးလိုက္တာက ကိုယ္တို႔လြတ္ေပမဲ့ မလြတ္ႏိုင္တဲ့ သူေတြ ရိွရမယ္လို႔... သတၱဝါအေပါင္း က်န္းမာၾကပါေစ......လို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ေသးတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ျပင္ကေန အိမ္ထဲဝင္ဖို႔အလုပ္ ဖိနပ္မပါခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေတြ ... ေလ်ွာက္လွမ္းလို႔ မရေအာင္ ယိုင္နဲ႔ခဲ့ပီ။ ဒီေတာ့ သူက အိမ္ထဲ၀င္ ေရတခြက္ ခတ္လို႔ ကိုယ့္ကိုတိုက္ပီး ၃မိနစ္ေလာက္အျပင္မွာ သူ႔ရင္ခြင္ကိုမီွပီး ကိုယ္ေနလိုက္ရေသးတယ္... ပီးေတာ့မွ ေျဖးေျဖးခ်င္း အိမ္ထဲကို လွမ္းလို႔... ခ်စ္ေရ.. တီဗြီ ဖြင့္ေတာ့ အေရးၾကီးတယ္။ ကိုယ့္အနားဘာမွ မျဖစ္ေပမဲ့ ဘာေတြ ျဖစ္မလဲ သိရေအာင္ သတင္းနားေထာင္ ဆိုေတာ့ ......
ျဖစ္တာေပါ့.........ဆူနာမီ အေရးေပၚသတင္းေတြ ေတာက္ေလ်ွာက္ လႊင့္ေနပီ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ကိုယ္တို႔ေနတာ ခ်ိဘ။ ကိုယ္တို႔မနက္က သြားခဲ့တဲ့ေနရာ ဆူပါက ေအာက္ဖက္ေတြ က်ိဳးပဲ့ ပ်က္ဆီး က်န္ခဲ့ပီ။ ကိုယ္တို႔ဆီ၀င္ထည့္ခဲ့တဲ့ ေနရာက ဆီတိုင္ကီေတြ ေပါက္ကုန္ခဲ့ပီ။ အိုး.... အစံုအစံု။ ဒီအခ်ိန္အထိ လူေတြ အေသအေပ်ာက္ေတာ့ မရိွေသးပါဘူး။ စက္ရံုေတြ မီးေလာင္ တဲ့ေနရာ ေလာင္ကုန္ပီ။ ဆူနာမီ ကလဲ အဆက္မျပတ္ သတိေပးေနေပမဲ့ ကိုယ္အပါအဝင္ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ပင္လယ္ကမ္းေျခက လူေတြပါ သိပ္ အေလးအနက္မထားခဲ့ၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က မအိပ္ရဲေတာ့ဘူး။ သူကေတာ့ ဆက္အိပ္ေလရဲ့... ဒီလိုနဲ႔ ေဘးနားက သူကအိပ္တဲ့အခါ ကိုယ္လဲ တီဗြီၾကည့္ရင္းနဲ႔ လူပန္းစိတ္ပန္းတဲ့ အရိွန္နဲ႔ ျပန္အိပ္လိုက္တာ ညေန ၃နာရီထိုးေတာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ တီဗီြက ဘာေတြျပေနတာလဲ ေရေတြ အိမ္ေတြ...ဒါနဲ႔ လူးလဲထ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ေတာ့...ဘုရားေရ..... လူသားေတြ ဆူနာမီ ေဘး ေတြ႔ေနပါလား....။ ဒါနဲ႔ သူကို ႏိွဳးေတာ့ သူပါ ျပန္မအိပ္ျဖစ္ေတာ့ပဲ.... ဟာ.........................ဘုရား ဘုရား... ဘာေတြျဖစ္ကုန္ပီလဲ....။ ကိုယ္တို႔ အိမ္နားမွာလဲ ဆူညံသံေတြ စၾကားေနရပီ။ ငလ်ွင္ကလဲ အဆက္မျပတ္ လွဳပ္လိုက္ ေပ်ာက္လိုက္နဲ့...............................
ဆက္ရန္
